พระธรรมทูตหลังพุทธกาล

ในโลกนี้ ไม่มีใครมาทำให้ใจของเราหวั่นไหวครั่นคร้ามได้ ไม่มีผู้ใดทำให้เราหวาดกลัว ดูก่อนพญานาค แม้หากท่านจะยกแผ่นดินใหญ่ พร้อมทั้งมหาสมุทรและภูเขาหินเข้าใส่เรา เราก็ไม่สะดุ้งกลัว

เข็ดวัดนี้ ฝังใจนานถึง 20 ปี

รู้สึกวัดนี้เป็นพุทธพาณิชย์มากๆ ไม่อยากมา กลัวต้องทำบุญจนหมดตัว เราไปทำบุญวัดป่ากันดารๆ ปลื้มมากกว่า มีคนชวนติดจานดาวเทียม ก็รับมาเพราะเกรงใจ เราเลยดองจานไว้อย่างนั้น ไม่ยอมติดอยู่เป็นปี

6 ปีกับการพิสูจน์ความจริง

ตัวเอง..เคยเป็นนักศึกษาในเหตุการณ์ 14 ตุลา เลยทำให้ฝังใจกลัวต่อเหตุการณ์ครั้งนั้นมากๆพอมารู้ว่าวัดพระธรรมกายมีนิสิตนักศึกษามามากกันขนาดนี้ เลยทำให้ปักใจเชื่อว่าวัดพระธรรมกายเป็นคอมมิวนิสต์แน่ๆ

ปรโลกนิวส์ ของทีมชนะสกุลนิยม ตอนที่ 8

เมื่อโยมพ่อของลูก ต้องประสบกับปัญหาโรคระบาดของสัตว์ที่แพร่ระบาดไปทั่วทั้งหมู่บ้านแล้ว ตัวท่านก็เกิดความรู้สึกกังวลและกลัวเป็นอย่างมาก

ราชองครักษ์ชาตินักรบ ตอนที่ 13

ในระหว่างการช่วยเหลือชาวบ้านผู้รอดชีวิตที่จมโคลนอยู่นั้น ไม้ค้ำซึ่งใช้ยันท่อนไม้ใหญ่ก็ทำท่าว่าจะทานน้ำหนักไม่ไหว นายทหารราชองครักษ์หนุ่มได้ตัดสินใจยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อช่วยคนอื่นๆให้ปลอดภัย...ณ วินาทีแห่งชีวิต เสียงไม้ค้ำก็ลั่นเปรี๊ยะ พร้อมกับโค้งโก่งงออย่างน่ากลัว

มัจฉชาดก ชาดกว่าด้วยความลุ่มหลง

มัจฉชาดก ชาดกว่าด้วยความลุ่มหลง คือตัวนำไปสู่ความตาย "อนิจจาปลาใหญ่คร่ำครวญถึงแต่นางปลาสาว มิได้รู้สึกกลัวความตายที่อยู่ตรงหน้าสักนิด"

แม้คนตาย..ยังทำหน้าที่ผู้นำบุญ ก่อนไปสู่เทวโลก

เดิมทีหมอปุ้ยเป็นคนแอนตี้วัดมากค่ะ แต่หลังจากที่ลูกชวนหมอปุ้ยไปนั่งสมาธิที่พนาวัฒน์ ในปี พ.ศ.2546 หมอปุ้ยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยค่ะ คือ รักบุญ กลัวบาป ชอบนั่งสมาธิมาก

อานิสงส์การถือธุดงควัตร (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 12

หลังจากที่พระราชาได้ฟังคำกราบทูลของคณะพราหมณ์โหราจารย์แล้ว พระองค์ก็ทรงรู้สึกหวาดกลัวต่อภัยอันตรายที่กำลังจะมาถึง ด้วยเหตุนี้เองพระองค์จึงทรงรับสั่งให้นำตัวพระราชกุมาร ไปฝังในป่าช้าผีดิบ

พอเลิกไหว้ศาลพระภูมิแล้วรู้สึกกังวลใจควรทำอย่างไรดี

หลวงพ่อเคยบอกว่าไม่ให้ไหว้ศาลพระภูมิ เพราะไม่เคยสอนธรรมะให้เราเลย ผมก็เลิกไหว้แต่ยังกลัวๆ อยู่ เนื่องจากเคยไหว้ แต่ว่าผ่านทีไรรู้สึกกลัวๆ ทำอย่างไรดีครับ

เปรตเฝ้าทรัพย์

คนตระหนี่ย่อมกลัวความหิวและความกระหาย ความหิวและความกระหายนั้น ย่อมถูกต้องคนตระหนี่นั้น ผู้เป็นพาลทั้งในโลกนี้และในโลกหน้า เพราะฉะนั้น บุคคลควรกำจัดความตระหนี่อันเป็นสนิมในใจ แล้วให้ทานเถิด เพราะบุญทั้งหลายย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า